Teatr anatomiczny wyznacza centralne miejsce dla medycyny europejskiej w okresie nowożytnym. Na wielu ciałach przeprowadzano sekcje zwłok w celach badawczych. Przyszli chirurdzy, lekarze, położne i farmaceuci uzyskiwali dzięki temu głęboki wgląd w strukturę ludzkiego ciała. Wydarzenia te były też dostępne szerszej publiczności, która gromadziła się aby zorientować się w formie i funkcji wymyślonej przez Boga machiny ciała, która po śmierci tak nagle i nieuchronnie padła ofiarą nietrwałości.
W oparciu o nieistniejący już berliński teatr anatomiczny, który został otwarty w 1713 r., niniejsza publikacja przedstawia różne formy kształtowania tej medycznej formy nauczania na przykładzie wielu teatrów anatomicznych w XVIII wieku. Książka bada ich osadzenie w lokalnych infrastrukturach medycznych, a tym samym ich rolę w tworzeniu struktur wczesnego nowoczesnego systemu opieki zdrowotnej.
Ponadto teatr anatomiczny staje się stałym punktem i źródłem inspiracji dla rozwoju kolekcji preparatów medycznych: tutaj uzyskiwano, utrwalono i konserwowano serce, mózg, wątrobę, nerki i kamienie żółciowe. Nierzadko zdarzało się, że przedmioty te trafiały do prywatnych kolekcji anatomicznych i muzeów – stawały się przedmiotem dumy kolekcjonerów, służyły do nauczania i jako obiekty do badań naukowych.