Pierwsze od czasów starożytnych dzieło poświęcone anatomii oparte na wynikach sekcji zwłok ludzkich. Jego autor Mondino de Luzzi (1270-1320), zwany „odnowicielem anatomii” otrzymał wykształcenie medyczne na Uniwersytecie w Bolonii. Podczas życia Mundinusa przeprowadzanie autopsji nie było podstawą wykształcenia lekarskiego, nie przeszkodziło mu to jednak być pierwszym lekarzem wykonującym sekcje zwłok ludzkich od czasów żyjących w III w p.n.e w Aleksandrii Herofilusa i Erastritosa. Dzieło jego życia „Anathomia”, co zarzucali mu krytycy, nie było jednak pracą oryginalną, bazowało ono bowiem przede wszystkim na wiedzy z czasów Galena oraz na wynikach badań szkoły arabskiej. W kilku miejscach autor pozwolił sobie, ale bardzo ostrożnie, podważyć autorytet Galena, nie przekuło to się jednak na całość dzieła. Opisy Mundinusa były też mało precyzyjne, a wspomagające je ilustracje nie odzwierciedlały dokładnej budowy poszczególnych narządów i ich ułożenia w jamach ciała ludzkiego. Wynikało to z faktu, że ówczesne sekcjonowanie przypominało raczej ćwiartowanie i nie miało nic wspólnego z profesjonalnym preparowaniem ciała. Przygotowane przez niego do celów dydaktycznych preparaty wysuszano np. na słońcu w celu pokazywania budowy ścięgien i więzadeł. Do XVI w. „Anathomia” była jednak najbardziej rozpowszechnią publikacją na uniwersytetach o tematyce budowy ciała ludzkiego .