Włodzimierz Brodowski, urodził się w listopadzie 1823 roku w guberni mińskiej. Studia ukończył w 1848 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Moskiewskiego. Po kilku latach praktyki, m.in. w Białej Cerkwi i Brusiłowie, wyruszył w podróż naukową po Europie, podczas której miał okazję współpracować z wybitnymi patologami światowej sławy: Karolem Rokitanskym w Wiedniu, Rudolfem Virchowem w Würzburgu oraz Charlesem Philippem Robinem w Paryżu. W 1959 r. znalazł się ponownie na uniwersytecie Moskwie; uzyskał wówczas w stolicy Cesarstwa Rosyjskiego tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Dwa lata później Brodowski pojawił się w Warszawie. Rozpoczął tu pracę w Szpitalu Ujazdowskim; bardzo szybko zatrudniono go też na stanowisku adiunkta w Katedrze Anatomii Patologicznej Szkoły Głównej Warszawskiej. Po uzyskaniu w 1864 r. tytułu profesora nadzwyczajnego powierzono mu kierownictwo tej jednostki uczelnianej. Ze stołeczną uczelnią związany był Brodowski do końca życia, nie opuścił jej nawet po przemianowaniu w 1869 r. w rosyjskojęzyczny Cesarski Uniwersytet Warszawski. Władze uczelni doceniając jego lojalność, ale przede wszystkim ogromną wiedzę powierzyły mu w tym samym roku funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego CUW, którą pełnił przez kolejnych osiemnaście lat. Brodowski w sposób nowatorski wykładał pełny zakres anatomii patologicznej, łącznie z histopatologią i techniką sekcyjną. W swej pracy dydaktycznej wykorzystywał liczne preparaty patologiczne, które gromadził w zakładowym Muzeum. Działalność Brodowskiego nie ograniczała się jedynie do pracy na uczelni. Sprawował również funkcję prezesa Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, Towarzystwa Opieki nad Nerwowo i Umysłowo Chorymi oraz Oddziału Lekarskiego Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. W 1900 r. został wyróżniony na Uniwersytecie Jagiellońskim tytułem doktora honoris causa. Zmarł 27 października 1903 roku w Warszawie.