Janusz Groniowski, urodzony w 1907 roku w Warszawie. Był pionierem polskiej techniki mikroskopii elektronowej w badaniach nad patologią doświadczalną i diagnostyką kliniczną. Rozpoczęte 1935 r. studia na Uniwersytecie Józefa Piłsudskiego w Warszawie ukończył pod koniec wojny; na uniwersytecie w Warszawie uzyskał też tytuł doktora nauk medycznych (1949). Pracę w Katedrze Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego podjął już w czasie studiów. W latach 1947-1949 odbywał służbę w Ludowym Wojsku Polskim, a trzy lata później objął stanowisko kierownika Katedry i Zakładu Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej w Poznaniu. Tam też zainicjował rozwój patologii ultrastrukturalnej, a termin ten wprowadził do obiegu naukowego. Takie badania prowadzono w pracowni mikroskopii elektronowej, pierwszej w krajowych ośrodkach patomorfologicznych i jednej z pierwszych w skali europejskiej, która została założona w 1953 roku. Do Warszawy powrócił w 1963 roku i przez następnych siedem lat kierował Katedrą i Zakładem Anatomii Patologicznej Akademii Medycznej. Do jego najważniejszych publikacją należy zaliczyć „Atlas patologii mikroskopowej”. Studenci zaś szczególnie sobie cenili jego podręcznik „Patomorfologia”. Janusz Groniowski był współzałożycielem Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów, członkiem honorowym Polskiego Towarzystwa Patologów, Europejskiego Towarzystwa Patologów, Węgierskiego Towarzystwa Patologów oraz Hiszpańskiego Towarzystwa Mikroskopii Elektronowej. W wolnym czasie zajmował się bibliofilstwem i kolekcjonowaniem starych druków związanych z historią medycyny. W 1989 r. Akademia Medyczna w Poznaniu nadała mu tytuł doktora honoris causa. Zmarł w tym samym roku, 10 grudnia w Warszawie.