Janina Dąbrowska, urodzona w 1890 roku w Łucku. Wspólnie z prof. Ludwikiem Paszkiewiczem tworzyła tzw. Szkołę Warszawską patomorfologów, która mogła poszczycić się wieloma wybitnymi uczniami. Dyplom lekarski uzyskała w 1914 roku w Żeńskim Instytucie Medycznym w Petersburgu. Pięć lat później rozpoczęła czterdziestojednoletnią pracę w Zakładzie Anatomii Patologicznej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego/Akademii Medycznej. Jednocześnie kierowała Pracownią Histopatologiczną Szpitala Przemienienia Pańskiego. Jej zainteresowania oscylowały głównie wokół badań nad miażdżycą, nowotworami płuc, a także alloplastyką eksperymentalną w chirurgii naczyń i moczowodów. W czasie okupacji niemieckiej wykładała na tajnych kompletach. Prowadziła ćwiczenia sekcyjne i histopatologiczne dla słuchaczy Prywatnej Szkoły Zawodowej dla Pomocniczego Personelu Sanitarnego doc. Jana Zaorskiego. W 1944 roku była więziona na Pawiaku; w czasie Powstania Warszawskiego została ciężko ranna podczas ostrzeliwania przez hitlerowców Szpitala Przemienienia Pańskiego. Pod koniec wojny aktywnie włączyła się w organizowanie Wydziału Lekarskiego przy ul. Boremlowskiej. Habilitację uzyskała w 1945 roku. Zwieńczeniem jej kariery w murach akademickich Warszawy było objęcie przez nią w 1954 roku funkcji prorektora do spraw dydaktyki Akademii Medycznej w Warszawie. Janina Dąbrowska była członkinią Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego i założycielem oraz członkinią honorową Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów. Zmarła 7 lipca 1987 roku w Warszawie. Pochowana została na Starych Powązkach.