Ludwik Paszkiewicz, urodził się w 1878 roku w Warszawie. Jako jeden z nielicznych zajmował się patomorfologią dziecięcą, przeprowadzał sekcje w stołecznym Szpitalu Karola i Marii. Twórca warszawskiej szkoły anatomii patologicznej, patronował 347 pracom w zakresie m.in. patologii gruczołów wydzielania wewnętrznego, onkologii, serodiagnostyki, organizacji nauki i biografistyki. Studiował na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim w latach 1899-1904. Pod koniec pierwszej dekady XX w . przebywał w Berlinie, gdzie kontynuował naukę, podczas pracy w tamtejszym Szpitalu Miejskim Moabit. Po powrocie do Warszawy zostałem „Lekarzem do sekcji zwłok” (1908), nadetatowym ordynatorem pełniącym urząd prosektora, a następnie kierownikiem pracowni anatomopatologicznej i bakteriologiczno-chemicznej (1913-1919) w Szpitalu Przemienienia Pańskiego w Warszawie. Profesurę otrzymał w 1924 roku. Od 1924 do 1959 roku pełnił funkcję kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego(od 1950 roku Akademii Medycznej). Organizator i aktywny uczestnik tajnego nauczania medycyny; w latach 1945-48 czynny przy odbudowie budynku Anatomicum. Krajowy specjalista w zakresie anatomii patologicznej. Jego najpopularniejszymi pracami były podręcznik „Anatomia patologiczna” (5 wydań), łączący internę z anatomią patologiczną i pierwszy polski podręcznik „Technika sekcji zwłok”. Współzałożyciel i pierwszy redaktor w latach 1945-1954 „Polskiego Tygodnika Lekarskiego” . Od 1911 roku był członkiem, od 1929 do 1931 roku wiceprezesem a od 1933 roku przez następne dwa lata prezesem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego. Założyciel, pierwszy przewodniczący i członek honorowy Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów. Zmarł 12 lipca 1967 roku w Warszawie. Jego grób znajduje się na Starych Powązkach.