Józef Hornowski, urodzony w 1874 roku w Warszawie. Był inicjatorem polskich badań patomorfologii nadnerczy i grasicy. W latach 1896-1900 studiował na Uniwersytecie w Dorpacie i Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Przez następne dwa lata odbywał studia uzupełniające na uniwersytetach w Paryżu i Berlinie. Tytuł doktora wszech nauk lekarskich zdobył na Uniwersytecie Lwowskim w 1908 roku. Skupiał się głównie na patologii nowotworów i zmian postępowych. Do jego sukcesów należą m.in. sprostowanie poglądu o powstawaniu miażdżycy w tętnicach spowodowanej nadczynnością rdzenia nadnerczy i hiperadrenalinemii; wykazanie przyczyny śmierci w zatruciu chloroformem czy nowoczesne podejście do klasyfikacji embriogenetycznej nowotworów. W 1917 roku został profesorem zwyczajnym uniwersytecie we Lwowie. Po przenosinach w 1919 r. do Warszawy został organizatorem i kierownikiem Zakładu Anatomii Patologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. Jak sam mówił, w chęci pozostawienia Zakładu na pewnej wyżynie nie kierował się nigdy ambicją osobistą – chodziło mu o dobro i poziom uczelni polskiej. W historii medycyny zapisał się jako jeden z założycieli Państwowego Instytutu Dentystycznego (1919), w roku akademickim 1923/1924 był także dziekanem Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego Jego najsłynniejszym dziełem był wydany pośmiertnie dwutomowy podręcznik dla studentów „Anatomja patologiczna. Repetitorjum”, 1924. Był członkiem rzeczywistym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego i członkiem korespondentem Polskiej Akademii Umiejętności. Zmarł 9 września 1923 roku w Warszawie.