Obraz został namalowany w 1814 r. dla siostry Napoleona Karoliny Murat. Ingres czerpał inspirację ze słynnych dzieł epoki renesansu, m.in. Wenus Giorgione oraz Wenus z Urbino Tycjana, a także z portretu Madame Récamier autostwa Jacquesa- Loiusa Davida. Już na pierwszej publicznej prezentacji spotkał się z negatywną opinią ze względu na zlekceważenie przez artystę realizmu anatomicznego. Krytycy wytknęli przedstawionej postaci, że ma o dwa lub trzy kręgi za dużo (współczesne badania naukowe udowodniły, że tych kręgów jest nawet o pięć za dużo) oraz że jej krzywizna kręgosłupa wraz z rotacją miednicy jest niemożliwa do odtworzenia w rzeczywistości. Wizualnym efektem nadmiernej długości tułowia Odalistki jest odsunięcie jej głowy od miednicy. Wrażenie to potęguje fakt, że lewe jej ramię jest krótsze niż prawe. W takim niecodziennym przedstawieniu sylwetki kobiety z haremu w połączeniu z obojętnym wyrazem jej twarzy malarz pragnął wyrazić kontrast pomiędzy ciałem (odniesienie do obowiązków portretowanej na dworze sułtana), a psychiką (jej myśli i uczucia związane z pełnieniem wspomnianych wyżej czynności).