Najsłynniejszy podręcznik anatomiczny epoki nowożytnej. Opracowany przez wykształconego w Paryżu i wykładającego w Padwie brukselczyka Andreasa Vesaliusa. Stanowi on podsumowanie wieloletnich badań cała ludzkiego, które doprowadziły do podważenia wiedzy medycznej z czasów Galena. Stało się to możliwe dzięki przeprowadzanym regularnie przez Vesaliusa sekcjom na zwłokach ludzkich. Dzieło De Humanis Corporis Fabrica zawiera 273 ilustracji. Ich autorem był najprawdopodobniej uczeń Tycjana Jan Stefan von Calcar. Postacie przez niego przedstawione charakteryzują się dynamiką, a przede wszystkim różnorodnością. Zarówno szkielety, jak i te pozbawione skóry ecorché uchwycone zostały w zadumie lub w tanecznej pozie. Wszystkie rysunki wyróżniają się niezwykle doskonałą obserwacją układu mięśniowego, precyzyjnym uchwyceniem budowy nerwów, naczyń i kości. Nikt wcześniej przed Vesaliusem nie połączył w jednym dziele tak ściśle medycyny ze sztuką, dlatego też często stawiane jest pytanie, kto odegrał większą rolę w jego stworzeniu, lekarz czy artysta. Praca, dzięki drukowi, została bardzo szybko rozpowszechniona w Europie. W wielu kręgach spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem, pojawiły się jednak i głosy krytyki, nie aprobujące uchwyconego w niej postępu nauki.